Walentynki to dzień miłości, pełen romantycznych gestów i szczęśliwych zakończeń. Jednak nie każda historia miłosna prowadzi do wspólnego życia. Czasem na drodze dwojga zakochanych stają bariery społeczne, rodzinne ambicje lub okoliczności, których nie sposób pokonać.

Jednym z najsłynniejszych przykładów niespełnionej miłości w historii Polski jest uczucie łączące Tadeusza Kościuszkę i Ludwikę Sosnowską – silne, lecz wystawione na próbę konwenansów XVIII wieku.

Tadeusz Kościuszko, przyszły bohater narodowy, poznał Ludwikę, gdy został zatrudniony jako nauczyciel dla niej i jej siostry. Był utalentowanym i ambitnym młodym oficerem, ale nie posiadał ani majątku, ani wysokiego urodzenia. Mimo to między nim a Ludwiką zrodziło się głębokie uczucie, które dziewczyna odwzajemniła. Jednak jej ojciec, hetman polny litewski Józef Sosnowski, miał dla niej inne plany – zamierzał wydać ją za mąż za księcia Józefa Lubomirskiego, kierując się przede wszystkim dobrem rodziny.

Choć los pokrzyżował plany młodych zakochanych, życie Ludwiki potoczyło się w sposób godny szacunku. Wyszła za księcia Józefa Lubomirskiego, który był osobą wykształconą i wpływową. Pełnił funkcję generała lejtnanta wojsk koronnych, a także wojewody bracławskiego, odgrywając istotną rolę w życiu politycznym i wojskowym kraju. Razem z Ludwiką stworzył rodzinę, doczekali się trójki dzieci. Dzięki swojej pozycji mógł wspierać rozwój kultury i sztuki, a jego działalność publiczna była ważnym elementem życia ówczesnej Rzeczypospolitej.

Źródło: Fundacja Książąt Lubomirskich